Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

[…]Η πίστηγεννήθηκε μέσα μουγια τη θρησκεία του ανθρώπου.Κάθε πρόσωποέγινεμια αποκάλυψη.Και κολυμπούσαστο ποτάμιπου κυλούσε προς το μέλλοννιώθονταςότι επιστρέφω στην πατρίδα.Πίσω μουοι τέσσερις εποχές γδύνονταν.Το αεράκιπου ονομάστηκε συνείδηση,σιωπηλάκρυβόταν πίσω απ’ τους κορμούςσαν παιδί.Όλα χόρευανστον ρυθμό της γλώσσαςεπικίνδυνων φυλώνπου εξόριστες ζούσαν για καιρόστη μεθόριο της σκέψης.Αρμονικάτο αμόνι απαντούσεστη μελωδία του σφυριού,που μελαγχολικήξάπλωνε σαν απόγευμα.Κι οι τύψειςκρέμασαν τη μακριά τους κόμηέξω απ’ τα τείχηγια να τρομάξουνε τον πόλεμο.Ο άνθρωποςήταν η συνθήκη της ειρήνης.