Ο ΔΑΝΙΗΛ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

«Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού απὸ καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, — ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος.»(...)