Ο ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ο θάνατος για την αρχαία Ελληνική Μεταφυσική είναι ο μεγάλος φίλος του ανθρώπου, επειδή ελευθερώνει την Αθάνατη Ψυχή από τη Φυλακή (="Σήμα") του σώματος. Για τον Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό, ο θάνατος είναι ο Έσχατος Εχθρός του ανθρώπου γιατί χωρίζει την Ψυχή από το Σώμα καταστρέφοντας το ανθρώπινο Πρόσωπο (efes, κατά την Βιβλική Γένεση). Έτσι κι αλλιώς για τη Χριστιανική εσχατολογία δεν αναμένεται ιστορικός θρίαμβος του Χριστιανισμού αλλά αντίθετα η «θλίψη η μεγάλη», που θα αποτελέσει το «Τελευταίο Πάσχα» της (Οικουμενικής) εκκλησίας. Το Κακό θα κερδίσει όλες τις μάχες κατά του Καλού, πλην μιας: της Τελευταίας. Αλλά ο «Καινός» (=καινούργιος) Κόσμος θάρθει «Εξ Ουρανού» - αυτός θάναι η Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος. Κι ενώ ο Χρόνος για τους Έλληνες έχει ΚΥΚΛΙΚΗ πορεία, αντιπαρατιθέμενος με την ΑΧΡΟΝΗ Αιωνιότητα, για την Βίβλο ο Χρόνος είναι πάντα ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ, σε μια πορεία από την Εδέμ και την Πτώση, στην Μέλλουσα Κρίση και την Συντέλεια.