Ο Τάσος Γαλάτης (1938), από τη Ζούρτσα της Ηλείας, γράφει ποίηση σπάνιας ρυθμολογίας και ταπεινότητας. Συναντιέται και ταυτίζεται συναισθητικά με τους σπουδαίους προγόνους του, τους ανώνυμους των μύθων και της ιστορίας: από τον τυφλό Οιδίποδα μέχρι τα ξυπόλυτα παιδιά του Ηράκλειτου, τους τελευταίους Βυζαντινούς και τους ήρωες του Εικοσιένα. Με πρόσχημα τη δική του οδοιπορία Φάληρο, Καλογρέζα, Νέα Ιωνία- ανασταίνει, όπως ο Μίμαρος στον μπερντέ, τους ήρωές του, τα δράματα και τα θύματα του αιώνα του προσφέρει άσυλο στους άστεγους και περιθωριακούς, στους άμοιρους μετανάστες και τ αδέσποτα ζώα.Υψηλής στάθμης χαμηλόφωνη ποίηση.