Ο ΚΥΚΛΟΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ Δυο δάκρυα δενδρολίβανου στο δρόμο περπατάνεκάνουνε βράχο τη φωνή στο σύννεφο μιλάνε:Κατέβα λίγο χαμηλά κι άδειασε τη φωνή σουστην πίκρα που μας μάρανε και η χαρά δική σου.Το βήμα της ρητορικής κι ο τράχηλος της μήτραςαπό το χέρι έπιασαν τον άνεμο της Πλύτραςπου πήγαινε στη Δαιμονιά να πάρει τον καφέ τουστα άσπρα τριαντάφυλλα να πει τον αμανέ του.Τον ύπνο να μην πιάνετε την ώρα που βελάζειη Ατλαντίδα στα βουνά κι η θάλασσα τρομάζει.Η ζήλεια δε γιατρεύεται χωρίς τον κουμπαρά τηςμε τα μουλάρια κουβαλούν οι γλάροι τα προικιά της.Τα δέντρα ξέρουν να μετρούν τα μέσα και τα έξωμα το ποτάμι έλεγε μαζί σας δε θα παίξωκαι βγάλτε το ρολόι σας τις νύχτες να μετράτετα όστρακα της λησμονιάς ποτέ σας να μη φάτεκαι γίνουν βράχοι οι καημοί και φίδια τα μολύβιαοι αστραπές δεν κατοικούν σε ανοιχτά καλύβιαχτυπάνε τα κατάρτια τους φιλούν τα μεσημέριακαι δεν υπολογίζουνε του χάρου τα μαχαίρια.Τα δάχτυλα της λησμονιάς στην άμμο ξενυχτάνεκάνουν τη σκέψη τους κεριά και σιγοτραγουδάνε.