Ο ΨΕΥΤΗΣ

Καπνίζω κάτω από το νυχτερινό ουρανό, χωμένος μέσα στο ρείθρο του αυτοκινητόδρομου που κόβει τη μικρή μου πόλη στα δύο. Και καθώς αμάξια τον διασχίζουν, κοιτάω τη γόπα μου να γλιστρά κάτω από τις ρόδες και να πλανιέται με μικρές ελλείψεις στον αέρα. Τότε σκέφτομαι πως είναι περίεργο θέαμα μια γόπα που διαλύεται από την ταχύτητα σε χίλιους μικρούς σπινθηρισμούς. Όταν στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, με βλέπω και με χάνω. Εκείνο που αντικρίζω είναι μόνο ένα περίγραμμα. Ένα περίγραμμα που οριοθετεί την παρουσία μου στο χώρο. Οι περισσότεροι επενδύουν σε αυτό το περίγραμμα. Αλλά αν έβλεπαν την ψυχή μου... Η ψυχή μου γουργουρίζει τόσο έντονα, όσο η φωνή από εκατό ναύτες που αφήνουνε το πόστο τους και περνώντας τη γέφυρα τραγουδούν πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα. Ναι, η ψυχή μου θα ήταν όντως ένα περίεργο θέαμα για όσους μπορούσαν να την αντικρίσουν. Γιατί θα ήταν περίεργο δεν ξέρω, αλλά καμιά φορά, νιώθω πως ήρθα σ' ετούτη τη ζωή, απλά για να μάθω τι θα πρέπει να κάνω στην επόμενη.