Ο ΘΕΑΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Σε τι συνίσταται το θέαμα; Πώς μπορούμε να αναλύσουμε και να ερμηνεύσουμε κριτικά τις θεαματικές καπιταλιστικές κοινωνίες του 21ου αιώνα; Μετά τη διάψευση της προβλεπτικής δυνατότητας του ιστορικού υλισμού, τη ριζική υπονόμευση των σύγχρονων βεβαιοτήτων για την αλήθεια και το Λόγο, μετά την ιστορική εμπειρία των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστικών καθεστώτων και τη σχεδόν καθολική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και την παράδοξη -παρά τις πρόσφατες σοβαρές κρίσεις- επιβίωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, μπορούμε να αρθρώσουμε κριτικό λόγο και να επινοήσουμε καινοτόμες και αποτελεσματικές μορφές ριζοσπαστικής συλλογικής δράσης στην προοπτική της κοινωνικής χειραφέτησης;Στο παρόν βιβλίο, ο R. Gilman-Opalsky επιχειρεί να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα επικαιροποιώντας (αλλά και ξεπερνώντας τις αδυναμίες της) την κριτική θεωρία του Γκυ Ντεμπόρ για τις μεταπολεμικές κοινωνίες του θεάματος.Ο Opalsky μάς υπενθυμίζει ότι το θέαμα δεν περιορίζεται στο διευρυνόμενο και πολύβουο εικονικό τοπίο των τεχνολογικά ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών. Το θέαμα είναι μια "στρατηγική ερμηνεία" του κοινωνικού μας κόσμου, η οποία μεσολαβεί και καθορίζει την ολότητα της κοινωνικής μας εμπειρίας/πραγματικότητας, από τις σκέψεις, τα σχήματα ερμηνείας και αντίληψης, τις προδιαθέσεις, τις επιθυμίες και τις σχέσεις μας, μέχρι το αστικό τοπίο, το φυσικό περιβάλλον και τις σχέσεις παραγωγής. Το θέαμα είναι μια "υλοποιημένη ιδεολογία" - ιδεολογία που όχι μόνο αποκρύπτει, παραμορφώνει, διαστρεβλώνει, αλλά και παράγει την υλικότητα των σωμάτων μας, του χώρου και των αντικειμένων. Σύμφωνα με τον Opalsky, ρωγμές σε αυτή την καθολικότητα του θεαματικού καπιταλισμού έχουν προκαλέσει οι κοινωνικοί αγώνες των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στη Βολιβία, στο Μεξικό και στο Ιράν - αγώνες, αντιστάσεις κι εξεγέρσεις που εμπλουτίζουν και υλοποιούν έμπρακτα τη ριζοσπαστική φιλοσοφία.