ΩΧ, ΤΑ ΝΕΦΡΑ ΜΟΥ

Ο Μπούλης και ο Μητσάρας, που είχαν για συντροφιά μονάχα το όνομά τους, κάθε μέρα δώδεκα με μία το μεσημέρι σταματούσαν τη δουλειά και έπιναν τον καφέ τους στο καφενεδάκι της πλατείας Θεάτρου. Αυτό που τους είχε παραξενέψει ήταν ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος, που, τις τελευταίες μέρες και ακριβώς την ίδια ώρα, έπινε τον καφέ του σχεδόν δίπλα τους και τους χαμογελούσε κιόλας. Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, ο καλοντυμένος κύριος, εκτός ότι τους χαμογέλασε, τους είπε και καλημέρα. Ο Μπούλης και ο Μητσάρας ένιωσαν μια μικρή συγκίνηση και συμφώνησαν ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι. Του ανταπέδωσαν την καλημέρα και, φυσικά, με το αθώο τους μυαλό δεν ήταν δυνατόν να φανταστούν ποτέ ότι ο μοναδικός σκοπός αυτού του καλοντυμένου και ευγενικού κυρίου ήταν να τους κλέψει τα νεφρά και να τα πουλήσει.