ΩΧΡΑ ΥΠΟΚΟΣΜΗ:Σβησμένοι φανοστάτες τα θαμπά σου μάτιαφρουρούσανε την είσοδο της ρημαγμένης πόληςσακατεμένος άνεμος ξεφύσαγε στους δρόμουςβραχνός καημός οι στερεμένες βρύσεςράγισε το φθινόπωρο κι έσταξε ώχρα υπόκοσμηπάνω στο άδειο σπίτι στην άκαρπη αυλήσε φύλλα που ξεράθηκαν χλωμιάσαν τα φιλιάσε ζαρωμένα στήθια χαμίνια της φθοράςσ' εύφορα χείλη που απόμειναν στέρφαστη λύσσα που ξεθύμανε σώμα νεκρό.Κορίτσι απ' τα παλιά φιλί βαθύ μες στην καρδιάστο πεθαμένο φως σου τώραφαντάσματα τα θλιβερά απομεινάρια.