ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ

Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον, έγραψε ο Σεφέρης. Αλλά αυτό το παρελθόν δεν μπορεί να είναι στείρα προγονολατρία. Ο πατέρας μου, που λάτρευε τη γνώση ως πηγή της αλήθειας, δηλαδή της καλοσύνης και της σοφίας, ήξερε δίχως να το ονοματίζει αυτό που επισήμανε ένας άλλος μεγάλος των γραμμάτων, στην άλλη άκρη της γης, ο Μεξικανός Domenico Cieri. Estrada θυμίζοντας το πανανθρώπινο ταξίδι όπου γης: «Αξίζει να θυμάσαι το παρελθόν μόνο αν πρόκειται να χτίσεις το μέλλον». Σκέφτομαι πολλές φορές ότι είναι μεγάλος πλούτος να γεννιέται και να μεγαλώνει κανείς σε μια κοσμοπολίτικη, ανοιχτή κοινωνία, γιατί έτσι γίνεται περισσότερο ανθρώπινος. Δηλαδή ανοιχτός στη διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου, την οποία αποδέχεται και τιμά, χτίζοντας όχι μόνο έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο μα και φιλίες που στον αληθινό κι ανάλγητο πολλές φορές κόσμο μας, κρατούν μια ολόκληρη ζωή. Ο πατέρας μου το κατόρθωνε αυτό. Να δημιουργεί φιλίες. Να διαπερνά σύνορα κάθε είδους. Να μας θυμίζει να κρίνουμε την αξία του ανθρώπου και της ανθρώπου από τις πράξεις του και όχι από μια κλειστή κατάταξη κάθε είδους. Ο πατέρας μου έχτιζε γεφύρια τόσο πολύτιμα τόσο εύθραυστα και τόσο ανθεκτικά όσο κι ο ανειρήνευτος αγώνας των ανθρώπινων ανθρώπων να δημιουργήσουν μια ζωή λίγο καλύτερη.