ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

«Από το 1453, πόσα χρόνια είναι;».Μετρούσε στα δάχτυλα αιώνες και τους έβγαλε πέντε κι ύστερα μέτρησε χρόνια και τα έβγαλε εβδομήντα.«Πέντε αιώνες κι εβδομήντα χρόνια».«Έπρεπε νωρίτερα».«Ξεχαστήκαμε κι ήρθε από μόνη της».Ήταν καθισμένοι μεταξύ τρούλου και μικρότερων τρούλων με τον μεγάλο τρούλο της Αγιά Σοφιάς να μοιάζει άπιαστος στην κορυφή τον θόλου του...Ένας Μεγάλος Πόλεμος θα φέρει την Κωνσταντινούπολη στην αγκαλιά του Ελληνισμού μετά από πεντέμισι αιώνες κι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη αγαπημένοι σαν κλαδιά σε ένα τοπίο από εκατομμύρια νεκρολούλουδα στον σολέα του κόσμου.Δεν αγαπιέται ο πόλεμος.Κανείς δεν αγαπάει τον πόλεμο.Απ' την αρχή του δίκαιου και αντιπολεμικού μυθιστορήματος προείχε η μόνη ωραιότητα στο δράμα του Μεγάλου Πολέμου ότι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη.Σε πήραμε πίσω γραία γυναίκα πορφυρή.Σε χτενίσαμε με τείχη και Βόσπορο.Σε χτενίσαμε με συντρίμμια από τείχη κι Ελλήσποντο.