ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

και κείνο το κοριτσάκι ποτάμι, που έπαιζε στις όχθες σου,μεγάλωσε· δεν έχει μπούκλες στα μαλλιά του πια να σου αφιερώσει·μόνο να σου ψιθυρίσει μπορεί τα γερασμένα του όνειρα, τουςλοξοδρομημένους πόθους του… γιατί προτίμησε να παίξεικρυφτό με τον ήλιο που κρυβόταν στα πεύκα γύρω σου,γιατί έφτιαξε σπιτάκια με τις εξοστρακισμένες πέτρες τωνρευμάτων σου, αμελώντας να βρέξει την ψυχή της στα καθάριανερά σου, αμελώντας ότι πάντα κυλάει ένα ποτάμισ’ ένα κενό που δεν είχαμε λογαριάσει πως υπάρχει,χωρίς να προσέξει ότι ένα μαυροτσιρώνι την κρυφοκοιτούσε μέσααπ’ το σπασμένο θαμπό καθρεφτάκι της ιστορίας που κρατούσεστα χέρια της κάποτε μια Νύμφη…