Αντιμετωπίζοντας τον Ευστάθιο ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, ο συγγραφέας προβάλλει τη στάση των διανοουμένων του 12ου αιώνα έναντι των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών της περιόδου και τονίζει το γεγονός ότι οι οικονομικές αντιλήψεις του Βυζαντινού ιεράρχη διαμορφώθηκαν σε στενή συνάρτηση με το κοινωνικό περιβάλλον που ανήκε και τα ιδεώδη που αυτό πρέσβευε.