ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Έτσ’ είπ’ ο Αγαμέμνονας∙ κι αντάριασ’ ο Πηλείδης και διχογνώμησ’ η καρδιά μες στα δασιάτου στήθη∙ γή το σπαθί το κοφτερό να σύρει απ’ το μερί του, κι αφού σκορπίσει τς Αχαιούς να σφάξει τον Ατρείδη γή να κρατήσει την οργή και τον θυμό να πάψει. Κι όσο τα στριφογύρναγε στο νου και στην καρδιά του και ξέσερνε το ξίφος του, η Αθηνά Παλλάδα κατεβηκ’ απ’ τον ουρανό∙ την έστελνε η Ήρα η λευκοχέρα, που τους δυό εφρόντιζε κι αγάπα. Στάθηκε πίσω κι άρπαξε τα ολόξανθαμαλλιά του. Μόνο σ’ αυτόν φαινότανε∙ άλλος δεν την εθώρειε! Στράφηκ’ αυτός κατάπληκτος κι αμέσως ένοιωσέ την και του φανερωθήκανε φρικτά τα δυό της μάτια. (Ιλιάδα Α 188-200)