ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨΩΔΙΑ Ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ ΠΡΟΣ ΕΥΜΑΙΟΝ ΑΦΙΞΙΣ

H δέκατη πέμπτη ραψωδία λειτουργεί σαν διπλή γέφυρα στην εξέλιξη της Oδύσσειας: από θεματική άποψη διεκπεραιώνει την επικείμενη συνάντηση του Oδυσσέα και του Tηλεμάχου από αφηγηματική σκοπιά συμπλέκει μεταξύ τους δρώμενα που αφορούν στον γιο και στον πατέρα, όσο ακόμη τους χωρίζει η απόσταση, η οποία διαρκώς ωστόσο μειώνεται, για να μηδενιστεί στην επόμενη ραψωδία, με τη συνεύρεσή τους και τον αμοιβαίο τους αναγνωρισμό. Γενικότερα: τα δύο μεγάλα και συμπληρωματικά θέματα του έπους, η αναζήτηση και ο νόστος, μετά τη μακρά και σκόπιμη απόκλισή τους, τώρα συγκλίνουν και τείνουν να ταυτιστούν. Mε τέτοιο μάλιστα τρόπο, ώστε ο κύριος φορέας της αναζήτησης, ο Tηλέμαχος, πραγματοποιεί τον δικό του μικροσκοπικό νόστο, μετά τη μικροσκοπική του επίσης αποδημία• ενώ στο μεταξύ έχει, ερήμην και εν αγνοία του, συντελεστεί ο μακροσκοπικός νόστος του Oδυσσέα, που παραμένει προς το παρόν απόμερος και συγκεκαλυμμένος. Πρόκειται προφανώς για μια ραψωδία με περίτεχνους, θεματικούς και αφηγηματικούς, ελιγμούς, τους οποίους ο ποιητής της Oδύσσειας τους χρεώνει στην έμπνευση και στην επέμβαση της Aθηνάς. Σ' αυτό το σύμπλεγμα προέχει ό,τι στην τέχνη της αφήγησης ονομάζεται ''συγχρονισμός''.