ΟΡΓΑΝΩΣΙΑΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Ξεκινώντας με μια ευρεία επισκόπηση των εννοιών-αρχών της οργανωσιακής θεωρίας και διευκρινίζοντας τις βασικές ορίζουσές της, ο συγγραφέας εξετάζει αναλυτικά την εφαρμογή ή την απουσία τους από την ελληνική πολιτικοδιοικητική σκηνή.Αφού περιγράψει, μέσα από τα πολλά εγχειρήματα στα οποία είχε ενεργό συμμετοχή, τις δικές του εμπειρίες, προβαίνει σε διαπιστώσεις και εκτιμήσεις.Σύμφωνα με αυτές, η διαδεδομένη εντύπωση για την απουσία οργάνωσης από την ελληνική πραγματικότητα, ιδίως όταν αναφερόμαστε στην κρατική μας Διοίκηση δεν είναι αβάσιμη. Καθ’ όλο σχεδόν τον 20ό αιώνα, η οργάνωση των διαφόρων φορέων του Κράτους δεν ακολουθούσε επιστημονικές-ορθολογικές μεθόδους, αναδεικνύοντας πολλές «μαύρες τρύπες» στον κρατικό οργανωτικό καμβά. Όπως όμως είναι γνωστό στην επιστήμη, οι μαύρες τρύπες στην πραγματικότητα έχουν σαν αίτιο μιαν αντίστοιχη μαύρη τρύπα στην επιστημονική γνώση και φαίνεται πως έτσι ήταν κατά τις δεκαετίες του ‘70 του ‘80 και του ‘90, όταν αποτύγχαναν διαδοχικά όλες οι προσπάθειες σύνταξης σύγχρονων οργανισμών των ελληνικών υπουργείων.Η κατάσταση ωστόσο άλλαξε άρδην κατά τις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα, όταν η Δημόσια Διοίκηση, διαθέτοντας ικανοποιητικούς αριθμούς κατάλληλα καταρτισμένων στελεχών μπορούσε να ανταποκριθεί στους όρους που έθετε το Συμβούλιο Επικρατείας, με την πρωτοποριακή σχετική νομολογία του. Και ναι μεν η πρώτη προσπάθεια (2012-2014) δεν στέφθηκε με επιτυχία, λόγω της απροσχημάτιστης πολιτικής-κυβερνητικής παρέμβασης για ραγδαία μείωση δομών και θέσεων προσωπικού, πέτυχε όμως η επόμενη (2016-2018), κατά την οποία, κάτω από νέες πολιτικές κατευθύνσεις, αξιοποιήθηκαν ορθολογικότερα κριτήρια. Μετά την ολοκλήρωση της προσπάθειας σύνταξης (Άνοιξη 2018), θεσπίστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή νέοι, σύγχρονοι οργανισμοί σε όλα τα υπουργεία, σε πολλά ΝΠΔΔ, σε περιφέρειες και σε δήμους. Η επιτυχής έκβαση του εγχειρήματος (που συνιστούσε «μνημονιακό όρο») αναγνωρίστηκε και από τους δανειστές της χώρας.