ΟΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

Όταν το φθινόπωρο του 1901 ο γερμανός ψυχίατρος Αλοΐσιος Αλτσχάιμερ αναλάμβανε την ιατρική παρακολούθηση της κυρίας Αυγούστας Ντίτερ, η οποία στα 51 της χρόνια παραπονιόταν για απώλεια μνήμης, παραισθήσεις και διαταραχές στην προσωπικότητά της, ήταν ακόμη νωρίς για να αντιληφθεί ότι βρισκόταν ενώπιον των συμπτωμάτων μιας πρωτοφανέρωτης νόσου, την οποία αργότερα θα περιέγραφε ως «μια χαρακτηριστικά δριμεία ασθένεια του φλοιού του εγκεφάλου» και που χρόνια μετά τον θάνατό του όλοι θα την αποκαλούσαν προς τιμήν του με το όνομά του: νόσος Αλτσχάιμερ. Χρειάστηκε όμως να περάσει από τότε τουλάχιστον ένας αιώνας, για να μπορέσει σταδιακά η ιατρική κοινότητα να αντιληφθεί τη σοβαρότητα και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά αυτής της ασθένειας, που αποτελεί πλέον την πιο συνηθισμένη αιτία άνοιας. Εκείνο ωστόσο που τα τελευταία χρόνια εντυπωσιάζει αλλά και ανησυχεί τους ειδικούς είναι αφενός η αδυναμία ανακάλυψης αποτελεσματικής θεραπείας και αφετέρου η ανησυχητικά επιταχυνόμενη συχνότητα εμφάνισής της ανά την υφήλιο: κάθε τρία δευτερόλεπτα καταγράφεται ένα νέο περιστατικό, ενώ με βάση τους υπολογισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας περιμένουμε υπερτριπλασιασμό τους μέχρι το 2050.