...Μελαγχολούσε για τον Αλέξη και το αγέννητο παιδί της. Το φανταζόταν όμορφο σαν αυτόν, τον φυγά των παλιών καιρών. Ένα βράδυ, σαν σε όνειρο, ήρθε συγκεχυμένη στο νου της οπτασία, το αγέννητο παιδί της. Ήταν θαρρείς κοριτσάκι, με ροζ φουστανάκι, μα αν, το χεράκι του άπλωνε, το δικό της, δεν θα του αρνιόταν, και είθε η παιδική σοφία, σε ανάπαυση να οδηγήσει τη ζωή της....