Ο Κλάιστ χρειάζεται μια τραγωδία, θέλει τον Φόβο και κυρίως τον Έλεο. Χρειάζεται τα δάκρυά μας για την Πενθεσίλειά του.Φθινόπωρο του 1807, στη Δρέσδη. Στο σπίτι με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Κλάιστ μένει πλάι πλάι με τον Πφούελ, τον αδελφικό του φίλο. Μια μέρα, ο Κλάιστ ορμάει στο δωμάτιο του Πφούελ αναστατωμένος, κλαίγοντας:«Πάει, πάει, είναι νεκρή».«Ποια;» λέει ο Πφούελ.«Αυτή! Η Πενθεσίλεια!»«Ναι» λέει ο Πφούελ, «αλλά εσύ τη σκότωσες».«Α, βέβαια!» λέει ο Κλάιστ.