ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΧΛΟΗ

Η πόλη αναπτύσσεται. ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Επιστρέφουν μαζικά∙ η πλημμύρα, που τώρα υποχωρούσε, είχε κατακλύσει τη χώρα, όταν οι πόλεις φλέγονταν, όταν η άσφαλτος έλιωνε στα πολυσύχναστα σοκάκια, είχε γίνει ύδωρ της Στυγός, διαβρωτικό και πυρωμένο, εκεί όπου πατούσαν τα μικρά παπούτσια των μαθητών, από όπου περνούσε η νυφική πομπή, τα λίθινα θεμέλια δονούνταν, και ύστερα βρήκαν καταφύγιο στα χωριά, έχασαν το νοικοκυριό τους, έχασαν τη φωλιά όπου είχαν έρθει οι νεοσσοί τους στον κόσμο, έχασαν αυτό που είχαν ανέκαθεν, αυτό-που-ήσουν, τη νεότητά τους, εξόριστη στο κάτω συρτάρι της ντουλάπας, μια εικόνα των παιδικών χρόνων, τη σχολική τάξη, τον πνιγμένο φίλο, τα ξεθωριασμένα γράμματα μιας επιστολής: Σε χαιρετώ...Φριτς, Αντίο Μαρί, ένα ποίημα, εγώ ήμουν εκείνος, που το σκάρωσε;......ο δόκτωρ Μπεχούντε ήταν ένας ανώνυμος Σαμαρείτης, το αίμα του μεταμορφωνόταν σε ψηφία, σ’ έναν χημικό τύπο, εκφρασμένο στη συμβολική γλώσσα των μαθηματικών, έρρεε μέσα σε μια φιάλη, στην οποία έβαζαν μια ετικέτα, χυμός βατόμουρου, μαρμελάδα φράουλας, η ομάδα αίματος αναγραφόταν στην ετικέτα, ο χυμός αποστειρωνόταν και η φιάλη ήταν έτοιμη προς αποστολή, αεροπορικώς, μακριά, πέρα απ’ τον ωκεανό, εκεί όπου υπήρχε ένα πεδίο μάχης, και πάντα υπήρχε ένα, ένα αθώο τοπίο, φύση, με την εναλλαγή των εποχών, ένα χωράφι με σπορά και συγκομιδή, όπου πήγαιναν οι άνθρωποι πεζή, με οχήματα ή αεροπλάνα, για να πληγώσουν και να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον.