– Έρως και Έαρ,σ’ ένα χορό φρενήρη,συνδιαλέγονται…– Θα ’σαι για πάντα το κρυφό μου ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ,το βασανάκι μου˙η έγνοια που με συντηρείκαι μ’ αντιμάχεται.Κρυφή ελπίδα, έμπνευση,εμπόδιο και κίνητροη αυταπάτη που κρυφά θα της μιλώστη μοναξιά μου…Η παρεΐτσαγια να μην πλήττω,για να ’χω κάποιον να μαλώνουμε.Απ’ το κουτάκι θα σε βγάζωτο μικροσκοπικό, τ’ αγαπημένοκαι πάλι μέσα θα σε κλείνω…Μαζί με λίγα δάκρυα που παλιώσανε,διάσπαρτους στίχουςκι όνειρα απολιθωμένα…