ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ

Ο όρος ποιήματα ποιητικής παραπέμπει στον αυτεπίστροφο ετασμό της ποίησης, που έχει, αντί άλλου αντικειμένου από την "αισθητήν ή φανταστήν οικουμένην", την ίδια και την διαδικασία της, δηλαδή την φαντασία, την γλώσσα, την τεχνική, την σχέση της με άλλες τέχνες, τον "διάλογο" με άλλους ομοτέχνους. Προκαταβολικά, ο Παλαμάς μάς ειδοποιεί ακαριαία για το ποιητικό γίγνεσθαι: "η καρδιά· καίεται και ζεσταίνει· η σκέψη· εκθέτει και συνθέτει· η φαντασία· βλέπει και πλάθει· το μέτρο· ρυθμίζει και ιδανικεύει". Με τα ποιήματα ποιητικής μάς εισάγει στο εργαστήρι του: μας δείχνει πως δουλεύεται το θέμα ώστε υπό τα καθέκαστα να λανθάνουν τα καθόλου, πως ο κώδικας της ποιητικής μεταγλώσσας σημαίνει με την εικόνα, την μεταφορά και τον μύθο, πως ενορχηστρώνεται ο ρυθμός και η αρμονία του στίχου, πως ο ίδιος μπορεί να πιάνει και να πλάθει τον αφρό των πραγμάτων.Από την χαρτογράφηση της ποίησής του προκύπτει ότι το 25% του συνόλου είναι ποιήματα ποιητικής. Αυτά, χωροθετημένα στις συλλογές από ένα σπουδαίο μάστορα, παρουσιάζονται είτε ως μικροδομικές σπουδές χρυσικού, είτε ως υποστηρικτικές εισαγωγές και κατακλείδες της μακροδομικής στρατηγικής των συνόλων. Ο Ποιητής έχει απόλυτη συνείδηση της αξίας του εργαστηρίου για την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και του ρόλου του ως σκυταλοδρόμου μιας ατέρμονης προσπάθειας μέσα στην ελληνική ποίηση. Έτσι, λοιπόν, τα Ποιήματα Ποιητικής αποτελούν μια ποιητική εν στίχω και ρυθμώ, που πρέπει να διαβάζεται παράλληλα με την Ποιητική μου. Και από αυτά τα ποιήματα καταλαβαίνουμε γιατί ο Παλαμάς ονομάστηκε "μέγας αλχημιστής" του νεοελληνικού Λόγου.