ΠΟΥΛΙΑ

Τα πουλιά, απ' όλους τους ομοαίμους μας τα πιο λάβρα να ζήσουν, ακολουθούν στο σύνορο της μέρας ένα ξεχωριστό πεπρωμένο. Αποδημητικά, στοιχειωμένα από το φλόγωμα του ήλιου, ταξιδεύουν νύχτα, οι μέρες πέφτουν πολύ μικρές για τη δική τους δράση. Καιρό όπου η σελήνη έχει γκρι χρώμα όπως το γκι των Γαλατών, γεμίζουν με την οπτασία τους την προφητεία της νύκτας. Κι η κραυγή τους μες στη νυχτιά είναι η κραυγή της ίδιας της αυγής: κραυγή ιερού πολέμου με το κοφτερό σπαθί.Στη μάστιγα των φτερών τους το τεράστιο ζύγιασμα δύο εποχών και κάτω από την καμπύλη του πετάγματός τους η ίδια η καμπυλόσχημη γη. Η εναλλαγή είναι ο νόμος τους, ο επαμφοτερισμός το βασίλειό τους. Μέσα στο χώρο και το χρόνο που καλύπτουν μ' ένα τους πέταγμα, η αίρεσή τους είναι η ενότητα του καλοκαιριού. Ετούτο είναι και το σκάνδαλο του ζωγράφου και του ποιητή, μαστόρων της συναρμολόγησης εποχών στα πιο ψηλά σημεία συνάντησής τους.