ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΜΟΣ Β

Ο Αριστοτέλης υπήρξε ο επιστημονικός θεμελιωτής της Ρητορικής Τέχνης. Οι προγενέστεροι συνεκέντρωσαν όλην την προσοχή των στην επεξεργασία της τεχνικής δια την συγκίνησιν των ακροατών, ενώ ο Αριστοτέλης επεξεργάσθη την τεχνική της πειθούς με αποδείξεις, πράγμα που τον οδήγησε σε μια φιλοσοφική και ψυχολογική διερεύνηση του αντικειμένου του, όπως εμφανίζεται στα τρία βιβλία αυτού του βαθυστόχαστου έργου που φέρει τον τίτλο « Ρητορική Τέχνη». Η «Ρητορική» εγράφη κατά το 330 π Χ δηλ. κατά τον χρόνο της δευτέρας διαμονής του Αριστοτέλους στην Αθήνα.Στο δεύτερο βιβλίο ο Αριστοτέλης παρατηρεί ότι ο ομιλητής πρέπει να καταβάλλει κάθε προσπάθεια να δημιουργηθεί κάποια εντύπωση για τον εαυτό του και να επηρεάζει συναισθηματικώς τον κριτή. Αυτό χρειάζεται περισσότερον στη δικανική ρητορεία, όπου ο ρήτωρ δια να πείθη το ακροατήριο με την αξιοπιστία του, πρέπει να διαθέτει πρακτική σοφία, αρετή και καλή θέληση. Μέσα σ' αυτό το γενικό πλαίσιο εξετάζονται όλα τα συναισθήματα και πάθη ( οργή, θυμός, αγάπη και φιλία, φόβος εύνοια, οίκτος, φθόνος, άμιλλα) των οποίων η γνώσις είναι απαραίτητος δια να αποδείξη ο ρήτωρ την καλήν του θέλησιν.