ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΟΙ ΤΟΜΟΣ Α

Οι Σαρακατσάνοι αποτέλεσαν μέρος της ζωής της Αγγελικής Χατζημιχάλη. Αγάπησε τόσο πολύ τον νομαδικό αυτό πληθυσμό, ζώντας μεγάλες περιόδους της ζωής της μαζί του, και τον πρόβαλε τόσο δυναμικά, αποδεικνύοντας τις αρχέγονες ελληνικές του ρίζες, ώστε όλοι οι Σαρακατσάνοι, σήμερα που τόσο πολλοί την έχουν ξεχάσει, τη θεωρούν ακόμα μητέρα τους. Δεν υπήρχε στάνη που να μη γνώριζε την Αγγελική Χατζημιχάλη. Χαρακτηριστικό δείγμα της αγάπης τους είναι η προσωπική ανάμνηση σημαίνοντος Σαρακατσάνου, που συνηθίζει να την επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία: στη στάνη που μεγάλωσε, η φωτογραφία της Αγγελικής Χατζημιχάλη βρισκόταν στο εικονοστάσι, χειρονομία που μόνο στην Ινδία, με παράδοση στη θεοποίηση θνητών, μπορεί να βρει την αντιστοιχία της. Και για να κατανοήσουμε αυτή την πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα αντιμετώπιση, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν οι Σαρακατσάνοι κατέβαιναν κάθε χειμώνα στα πεδινά, οι γηγενείς πληθυσμοί της επικράτειάς μας τους αντιμετώπιζαν με αισθήματα ξενοφοβίας, ρίχνοντας τους πέτρες. Η Αγγελική Χατζημιχάλη κατάφερε να ανατρέψει αυτή τη νοοτροπία. ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ