ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Μὲ αὐτὴν τὴν προσφώνηση ἀπευθύνονταν ὅσοι συγγραφεῖς παλαιῶν ἐποχῶν προλόγιζαν τὰ δικά τους εἴτε ἄλλων βιβλία, ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ κολακεύσουν τὸν ἀναγνώστη γιὰ νὰ ἐπαινέσει τὸ σύγγραμμά τους ἢ νὰ τὸν ἀποτρέψει νὰ ἀσκήσει αὐστηρὴ κριτική, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοῦ δείξει ὅτι αὐτὸ ποὺ θα διαβάσει εἶναι προϊὸν καλῆς διάθεσης καὶ κυρίως τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας νὰ κατακτήσει τὸ τέλειο. Μὲ τὴν ἴδια διάθεση ἀπευθύνομαι καὶ ἐγὼ σὲ σένα, γιατὶ τοῦτο τὸ βιβλίο ἔχει διττὴ ὑπόσταση. Ἀφενὸς μὲν ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὴν ἀπόδοση τιμῆς σὲ ἕνα πρόσωπο μὲ πολυποίκιλη ἐπιστημονικὴ καὶ κοινωνικὴ δράση, ἀφετέρου δὲ συνίσταται ἀπὸ κείμενα ἐγκρίτων καὶ πολλῶν εἰδικοτήτων ἐπιστη