ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΗΤΩ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ

Μια μέρα, η Λητώ Κατακουζηνού, σ' ένα διάλειμμα απ' το γράψιμό της, μου είπε:«Ξέρεις, Έφη μου. Αυτό το ωραίο βιβλίο για τον Βαλή μου θα είναι ένα σπουδαίο δώρο από μένα σ' εκείνον. Θα έχει ξεχωριστή αξία.»«Όταν αγαπάς και θαυμάζεις κάποιον», συνέχισε η Λητώ, «θέλεις να το φωνάξεις δυνατά για να σε ακούσουν πολλοί.Συμφωνείς νομίζω, μικρή μου...»«Εάν κάποτε εσύ, παιδί μου, έγραφες κάτι για μένα, είμαι σίγουρη ότι θα τα κατάφερνες μια χαρά... Και ξέρεις γιατί; Γιατί η δική σου μαρτυρία θα έχει αγνότητα. Θα έχει όμως και κάτι άλλο. Μοναδικό. Θα είναι αληθινή. Μόνο εσύ με ξέρεις τόσο καλά, αφού τόσα χρόνια ζεις κοντά μου.Ζεις εδώ, μαζί μου. Και δεν σου το κρύβω, Έφη μου, όλα όσα γράφτηκαν για μένα και τον Βαλή μου, θα ήθελα να υπάρχουν κάπου...»Ταράχτηκα πολύ με τα παραπάνω λόγια της. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που ζητούσε από μένα η Λητώ. Και πριν προλάβω να της αναφέρω τους δισταγμούς μου και τις επιφυλάξεις μου, με πρόλαβε πάλι εκείνη.«Έλα, έλα. Δεν θέλω να σου δημιουργήσω άγχος. Δεν θέλω στις πλάτες σου άλλη μια ευθύνη. Κάνεις ήδη τόσα πολλά για μένα».Αγαπημένη μου Λητώ, θέλω να με πιστέψετε. Δεν ήταν άγχος. Δεν το είδα σαν ευθύνη. Να μιλάω για σας, να γράφω για σας, το έχω ανάγκη. ΜΟΝΟ ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...