Έτσι μάθαινα,από Άνοιξη σε Άνοιξη να σε αγαπώ…Πέρα από το χαμόγελο των ημερών σουκαι των ημερών μου.Πέρα από τη φορά των αέναων δειλινών.Λίγο πιο μακριά από τον χρόνο που λυγούσε.Λίγο πιο κοντά στο θάνατο που παραμέριζε.Έτσι έχω μάθει πια να σε αγαπώ,από τραγούδι σε τραγούδι, από φιλί σε αγκαλιά…Χωρίς δάκρυα στη λίγωση του φεγγαριού σου…Χωρίς φωτοβολίδες στον ερχομό σου…Μα με μονάχα κείνη την ανεκπλήρωτη πεθυμιάτης αιώνιας Άνοιξης!…Με κείνο το ροδαλό όνειροπου δε λέει να αλλάξει εποχή!…