Στοιχειώδες απόγευμα Συμπυκνώνω τα μη διαχειρίσιμανικέλιο για τα ραγίσματαψευδάργυρο για τις παραχωρήσειςιρίδιο σε ασήμαντες ποσότητες για αυτοκριτική. Το κράμα με χλευάζειτινάζει κορόνα-γράμματα το κλείστροκαι ανοίγει τρύπα στο πάτωμα (την τρύπα). Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι θα πουν οι γείτονεςαπό κάτωπέφτω μέσαεξακοντίζομαι στη λιωμένη μου φρίκημε τη σιγουριά πυρίμαχου. Το σημείο μου, μία τήξη μακριά.