ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2020

Διαβάζοντας τα ποιήματα του παρόντος τόμου που επιμελήθηκαν η Πόπη Αρωνιάδα και ο Κώστας Λάνταβος, διαπιστώνω πως είναι γοητευτική η αντίσταση των ποιητών απέναντι στα στραβά και στις στρεβλότητες της κοινωνίας- της οποίας ασφαλώς είναι μέρος. Οι ποιητές έχουν αυτάρκεια αυτογνωσίας, ιδεών, έμπνευσης, πένας, μελάνης, χαρτιού, οθόνης, πληκτρολογίου. Κάθονται και δημιουργούν. Αλληλογραφούν με τον εαυτό τους. Σε περίοδο βαθιάς καραντίνας. Ακουμπάνε στη γλώσσα τους. Την λειαίνουν. Ή την κάνουν αιχμηρή. Την τροφοδοτούν με βιώματα και εικόνες μαζικής υστερίας και ιστορίας. Γράφουν, σβήνουν, ξαναγράφουν, ξανασβήνουν. Αποσύρονται στην κάμαρά τους. Ρίχνουν λέξεις. Φτιάχνουν στίχους. Σκίζουν και ξεσκίζουν σελίδες. Και σπέρνουν ποιήματα. Πηγαίνουν στον εκδότη τους ή αναζητούν εκδότη. Και εκδίδουν. Καλώς ή κακώς. Κεντρικός ήρωας ο εαυτός τους ή ο άλλος, ο έτερος, ο απρόσωπος. Γίνονται εξωστρεφείς. Μη ρωτάτε σε ποιους απευθύνονται οι ποιητές αφού ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση. Η αλήθεια είναι πως ένα καλό ποίημα χρειάζεται ζόρια. Και στους ποιητές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αρέσει να ζορίζονται. Μας προειδοποιούν, ωστόσο, πως ζούμε σε μια άγρια κοινωνία και πως η ποίηση γεφυρώνει τις αντιθέσεις μας. Μας υπενθυμίζουν πως οι κοντυλοφόροι τους εκπέμπουν σήματα SOS. Για τον πλανήτη που περνάει κλιματική κρίση. Για τον κόσμο που εθελοτυφλεί μπροστά στα ολοένα διογκούμενα κοινωνικά προβλήματα και στις ανισότητες. Για το μέλλον που φαίνεται πως θα είναι στιγμιαίο... Ντίνος Σιώτης (Επιμελητής σειράς)