ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΤΕΥΧΟΣ 50

«Καίγεται ο κόσμος απ' άκρη σε άκρη…», λέγαμε στο εκδοτικό σημείωμα του προηγούμενου τεύχους, που ήταν αφιερωμένο στην ποίηση που μάχεται τον πόλεμο. Στο μεταξύ, δυστυχέστατα, η τραγωδία εξαπλώθηκε κι άλλο… Φωτιές που σιγοκαίνε χρόνια φουντώνουν καθημερινά, σκορπίζοντας τον τρόμο, τον θάνατο κι αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Στη γειτονιά μας. Όλο και πιο κοντά. Πόσο θα θέλαμε να είναι αλλιώς, αλλά η ολέθρια μηχανή μοιάζει να έχει πάρει μπρος για τα καλά. Φυσικά, η ζωή συνεχίζεται για όσους έχουν –ακόμη;– το προνόμιο της ειρήνης, μιας ειρήνης που σκιάζεται εξίσου από τον τρόμο, κι έστω κι έτσι δεν είναι ούτε αυτή δεδομένη κι αυτονόητη, η προστασία της χρειάζεται αγώνα και διαρκή επαγρύπνηση. Αγώνα με όλα τα μέσα, της ποίησης συμπεριλαμβανομένης, αλλά με τον τρόπο που συζητήσαμε στο αφιέρωμα ποίηση και πολιτική. Μια ποίηση ελεύθερη, γραμμένη από και για ελεύθερους ανθρώπους. Αυτή την ελευθερία, που την εννοούσε σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, κοινωνικό, πολιτικό, αγάπησε με πάθος στη ζωή και στο έργο του ο ποιητής που τιμάμε στο ανά χείρας τεύχος, ο Γιώργος Κακουλίδης, ο οποίος έφυγε τέτοιον καιρό πριν από δύο χρόνια. Αρνούμενος να υποταχτεί σε συμβάσεις και κανόνες, στρατευμένος κι ανυπότακτος, μοναχικός κι εξεγερμένος, μίλησε στην ποίησή του για τα τραύματα του ανθρώπου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, για την άγρια ζωή και τον αναπόδραστο θάνατο, παίζοντας με τους ρυθμούς και τις μορφές. Χωρίς αυταπάτες, με κρυφή τρυφερότητα, μίλησε για τον πόνο του ανθρώπου με μια σπαρακτική γνησιότητα, παίρνοντας θέση υπέρ τού μαζί, υπέρ του ανθρώπου και της αξίας του, υπέρ μιας άλλης κοινωνίας. Κι έγινε μια από τις πιο γνήσιες και αξιόλογες φωνές της γενιάς του. Πλάι στο μικρό αυτό αφιέρωμα, μια συνέντευξη της Στέλλας Αλεξίου με τον Αλέξη Πολίτη, τον σπουδαίο φιλόλογο και πανεπιστημιακό δάσκαλο.