ΤΑΦΟΣ ΜΕ ΘΕΑ

"Τάφος με θέα, ο τάφος του Ποιητή", μου είπε. "Τι όμορφος νεκρός ο ποιητής των αιώνων!!" -Ω Αναστασία, τώρα που εκείνος ηττήθηκε, τώρα που εκείνος χάθηκε απ' εμπρός μας, ω, Αναστασία, καλή μου εσύ, πόσο φοβάμαι! Όσο κι αν αισιόδοξα πορεύομαι μέσα στο σύμπαν, πόσο φοβάμαι για το γήινο μέλλον των παιδιών!! Πόσο φοβάμαι μέσα στο πλήρως μολυσμένο από τους υπανθρώπους γήινο περιβάλλον!! Η Αναστασία με φίλησε τρυφερά... -Μη φοβάσαι, ορέ. Εγώ, Άνθρωπος ΘεοΔιάβολος ήδη είμαι! μου είπε. Κουβαλητές, πολιτισμού καινούργιου εμείς θα γίνουμε. Στην επόμενη ανθρωπότητα, όλα απ' αρχής θα γίνουν. Θα οδηγήσουμε στην υπερποίηση τον κόσμο. Ο Ντέρακ στην πέρα γωνία του μηδενός, απέναντι από τον τάφο των ποιημάτων, έκλαιγε, κρατώντας στα χέρια ανενεργή προς ώρας τη μεγαλειώδη εξίσωσή του. -Κλαίει ο Θεός, είπε η Αναστασία και δάκρυσε κι αυτή. Την αγκάλιασα και φύγαμε προς αναζήτηση σπηλαίου.