ΤΑΜΑΜΑ Η ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Να πονεί η ψη σ' με τη παιδίων το τοπλάεμαν. Τα παιδία, όντας έλεπαν τον Ρωμαίον δέσκαλον, τον ποπάν και τον τούρκον τον τσανταρμάν, τηνάν 'κ' εξέρ΄ναν ξα, επάτ'ναν ποδάρ' να μη έρχουνταν μετ' ατείντς. Τη εξορίας το ζόρ' και ο λιμόν ντ' έσυραν, εσέγκεν σην ψην ατούν τον φόβον να πάν'νε μετ' ανθρώπ'ς πη 'κ' εγνώριζαν. Εγκαλάκουσαν τοι τουρκάντς μετ' αποίους εζήναν και με την κλαίη και με το ζόρ' ο τσανταρμάς εσύρ'νεν και επεκόλιζεν ατα ας ατείντς. Να παίρ' φέρ' τα παιδία σο γκαρνιζόν. Ατό η δουλεία με τα' εβδομάδας εγένουτον ίσαμε να τοπλαεύκουνταν όλα τα ορφανά τα παιδία. Δραματική ήταν η συλλογή αυτών των παιδιών. Τα παιδιά στο αντίκρυσμα του έλληνα παπά, δασκάλου και Τούρκου αστυνομικού, τους οποίους ούτε καν γνώριζαν, αρνιόντουσαν να τους ακολουθήσουν. Η ταλαιπωρία της εξορίας και η πείνα που πέρασαν θέριωνε μέσα τους το φόβο να ακολουθήσουν άγνωστους ανθρώπους. Αγκάλιαζαν τους "θετούς" γονείς τους με κλάματα και ο αστυνομικός με βία τα αποσπούσε για να τα πάρει και να τα φέρει στο στρατόπεδο. Η εργασία αυτή κράτησε εβδομάδες, μέχρις ότου συγκεντρωθούν όλα τα χαμένα ορφανά.