ΘΕΜΑΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Γ ΛΥΚ

Ως εκπαιδευτικός, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, γνωρίζω ότι στο πρώτο κιόλας μάθημα της Ιστορίας Προσανατολισμού, θα κληθώ να απαντήσω σε μια πολύ δύσκολη ερώτηση: «πρέπει να μάθουμε απ' έξω την Ιστορία; Γιατί άκουσα πως μόνο έτσι θα περάσουμε στο πανεπιστήμιο». Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός -ακόμα και αν προσπαθήσω να πείσω τους μαθητές πως η Ιστορία είναι μια ξεχωριστή επιστήμη και όπως κάθε επιστήμη έχει ένα ξεχωριστό τρόπο για να τη προσεγγίσει κάποιος και τα μεθοδολογικά της εργαλεία, στα οποία σίγουρα δε συγκαταλέγεται η αποστήθιση- πως ζητούν μια επιβεβαίωση γι' αυτό για το οποίο τους έχουν πείσει τρομάζοντάς τους, παρά μια λογική φωνή. Αν λοιπόν, (υπόθεση του μη πραγματικού) αυτός είναι ο σωστός τρόπος εκμάθησης και διδασκαλίας της ιστορίας, το κλειδί για την επιτυχία σε ένα μάθημα με συντελεστή βαρύτητας, τότε γιατί τα επίσημα στατιστικά, όπως δίνονται στη δημοσιότητα από την επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου παιδείας είναι αποκαρδιωτικά; Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν, την τελευταία πενταετία ένα ποσοστό που ξεπερνάει το 40% γράφει κάτω από τη βάση. Αν οι αριθμοί λένε την αλήθεια, τότε κάτι δεν κάνουμε σωστά στη διδασκαλία ενός μαθήματος το οποίο σίγουρα δεν έχει το βαθμό δυσκολίας των Αρχαίων ελληνικών ή άλλων μαθημάτων, άλλων κατευθύνσεων. Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, έγκειται στο γεγονός πως συχνά οι εμπλεκόμενοι - μαθητές, γονείς, που εξετάζουν τους μαθητές κρατώντας τους το βιβλίο και ενίοτε και εκπαιδευτικοί - βιάζονται να φτάσουν στον τελικό στόχο, που είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη απόδοση του περιεχομένου ενός βιβλίου με μικρή ύλη (μάθηση). Αντίθετα, ο επιδιωκόμενος στόχος θα πρέπει να είναι, πρωτίστως, η κατανόηση (γνώση). Πρώτα, δηλαδή, κατανοώ τις έννοιες, τις ταξινομώ σε διακριτές ενότητες και δεν ασχολούμαι με την αποστήθιση, γιατί, πολύ απλά, αυτή θα έρθει με τις πολλές επαναλήψεις.