Συχνά στην αρχαία ελληνική τραγωδία ο χορός επιδίδεται σε ένα ξέφρενο τραγούδι χαράς, ένα κρεσέντο ευφορίας, το οποίο -ως κορύφωση της τραγικής ειρωνείας- τοποθετείται ακριβώς πριν από την καταστροφή. Το μέγεθος της προτέρας ευδαιμονίας αντιδιαστέλλεται έτσι με τον πιο τρανταχτό τρόπο με το μέγεθος της τραγικής πτώσης. mutatis mutandis, ο θουκυδιδειος Επιτάφιος Λόγος του Περικλή είναι για την πόλη της Αθήνας ό,τι και το χαρμόσυνο τραγούδι του χορού στις αρχαίες τραγωδίες πριν τη συντριβή.