ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ V

Το παιδί σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε με προσμονή τα τρία φεγγάρια που έστελναν τις πολύχρωμες ακτίνες τους επάνω στη σκοτεινή γη. Βαθιά μέσα του το ένιωθε, το ένιωθε από τώρα, αυτή η λαχτάρα, αυτή η δίψα, αυτή η πίεση… Ήταν επάνω σε έναν μόνο πλανήτη και αισθάνονταν παγιδευμένο, δεν ήξερε το πώς, δεν ήξερε το γιατί. Κοιτούσε τα μακρινά αστέρια και η καρδιά του βούλιαζε στο στήθος του, πνιγόταν, ήθελε να κάνει ένα βήμα, να απλώσει το χέρι του και να βρεθεί εκεί έξω, στα αστέρια, στο άπειρο, στο ανοιχτό σύμπαν, μακριά από αυτόν τον ένα πλανήτη που το κρατούσε περιορισμένο στα στενά του όρια. «Γιαγιά» είπε «πες μια φορά ακόμα τις ιστορίες για εκείνους, για τους μαγικούς κόσμους όπου πήγαιναν, για τις γνώσεις που μάζευαν, για τα θαύματα που έβλεπαν». Η γιαγιά του κοίταξε το παιδί και τους φίλους του με κατανόηση και μια δόση μελαγχολίας. Είχε μέσα στο αίμα του τη δίψα της αρχαίας φυλής. Ήταν ένας ταξιδευτής των άστρων, ένας από τους συλλέκτες των Θρύλων. Αυτή η δίψα το κατέτρωγε όσο δεν βρισκόταν ανάμεσα στα άστρα, όσο δεν ένιωθε τον κοσμικό αγέρα να χαϊδεύει το κορμί του. Το χάδι του άπειρου, το έλεγαν.