ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΤΑΛΙΝ

Σηκώθηκε. Η «συνάντηση» με τους γονείς του τελείωσε. Η ώρα είχε περάσει. Το πρωί της επόμενης μέρας έπρεπε να βρίσκεται στο σπίτι του. Τον περίμενε ο μακρύς δρόμος της «επιστροφής» στην ιστορική πατρίδα του, την Ελλάδα, για να κλείσει τον από πολλών αιώνων κύκλο των προγόνων του. Θα πάρει μαζί του κάποιο κομμάτι από την ψυχή του, κάποιο κομμάτι από τη ζωή τους, αφήνοντας εδώ, για πάντα, τα λείψανά τους και τις καφετιές πλάκες από γρανίτη. Λες και η μοίρα τους διάλεξε για να τους χωρίσει. Ίσως αργότερα, όπως στα παλιά χρόνια, κάποιος διαβάτης του Δρόμου του Μεταξιού περάσει από το νεκροταφείο του χωριού τους, εκεί στο μακρινό Καζαχστάν, ογδόντα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Κίνα. Τότε, στον τάφο της μητέρας του, πάνω στις γρανιτένιες πλάκες, θα διαβάσει την επιγραφή, την γραμμένη σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του: «Διαβάτη, ανακοίνωσε στους Έλληνες και στους άλλους λαούς ότι εδώ αναπαύομαι, δίπλα στον εγγονό μου, αγκαλιάζοντας το χώμα μιας ξένης γης».