Εδώ μιλάει ο Ζενέ για τον Ζενέ χωρίς να βρίσκεται κανείς άλλος ανάμεσά τους. Διηγείται τη ζωή του, τον εξευτελισμό του και τη δόξα του, λέει τους έρωτές του, εκθέτει τους στοχασμούς που κάνει και θα καταλήγαμε να πιστέψουμε ότι, σαν τον Μονταίνιο, έχει κι αυτό καταστρώσει το αξιοπρεπές και οικείο σχέδιο να φτιάξει το πορτρέτο του εαυτού του.