ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΜΕ

Το έργο του 24χρονου Δαμιανού αντανακλά την ψυχολογία των νέων μετά τον δεύτερο πόλεμο (υπενθυμίζω πως οι τελευταίοι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα την 12/10/1944), όταν κάτω από τις πλέον ανυπόφορες συνθήκες δοκιμάστηκαν σχέσεις και φιλίες μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, αλλά και τις πιο εγκληματικές προδοσίες (τις συνεργασίες με τον κατακτητή εννοώ, τον δοσιλογισμό ή τον μαυραγοριτισμό). Το αγροτικό στόρι θίγει σοβαρά ζητήματα, όπως ας πούμε την ελεεινή εξουσία που ασκούν στην μεταπολεμική Ελλάδα οι πρώην «συνεργάτες» των Ναζί, αλλά ταυτοχρόνως και την ελπιδοφόρα προοπτική που ανοίγεται για τον διαλυμένο κόσμο μέσα από τη ζωτική ανάγκη για πρόοδο, και βεβαίως την κοινή πάλη που μπορεί να υπερβεί φυσικά και άλλα τινά εμπόδια. Ο Δαμιανός, ήδη απ’ αυτό το πρώτο έργο του βάζει τις βάσεις μιας προβληματικής (μαζί και αισθητικής), που θα τον απασχολήσει σε όλο τον υπόλοιπο βίο του, κάτι το οποίο εντοπίζεται, ανατριχιαστικά σχεδόν, σε μια συνέντευξή του στον Σωτήρη Κακίση («Τα Νέα», 7/4/2001) δεκαετίες αργότερα, λίγο πριν το τέλος της ζωής του: «Μα δεν αγάπησα στη ζωή μου τίποτα περισσότερο. Εννοώ από την μπαναλιτέ της λειτουργίας του ελληνικού λαού. Την ασύγκριτη καθημερινότητά μας. Προσοχή: όχι, κατηγορηματικά όχι, την μπαναλιτέ της ιθύνουσας τάξης. Την απλότητα του καθημερινού μας ανθρώπου. Που του φτάνει ένα κρασάκι για να ’ναι δικός του ο κόσμος όλος».