ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Κάποτε, μαύρα μεσάνυχτα, που εξαντλημένος σε ορθάνοιχτα και σπάνια γραπτά μιας ξεχασμένης γνώσης έσκυβα πάνω – σχεδόν μ’ είχε πάρει ο ύπνος, και ξάφνου ήρθε ένας ήχος, σαν κάποιος να χτυπά του δωματίου μου την πόρτα ελαφρά. «Κανένας ξένος», σκέφτηκα, «όπου χτυπά την πόρτα απαλά Δε θα ’ναι κάτι άλλο, τούτο θα ’ναι μοναχά». Ω, ξεκάθαρα θυμάμαι στον αφιλόξενο Δεκέμβρη να ’μαι, που κάθε σπίθα της φωτιάς σα φάντασμα στο πάτωμα θωρούσα, ποθούσα το ξημέρωμα, βιβλία για παρηγοριά στης λύπης το ημέρωμα, για την όμορφη και σπάνια κόρη –τη χαμένη Ελεονόρα– όπως οι άγγελοι θλιμμένα την καλούν Ελεονόρα – Δίχως όνομα εδώ, για πάντα τώρα. Και τ’ απαλό μουρμουρητό της πορφυρής κουρτίνας, λυπηρό μ’ άγγιζε γεμίζοντάς με φόβους, που δεν είχα νιώσει πριν· για να πάψει τ’ άγριο χτυποκάρδι, όρθιος φώναξα μες στο σκοτάδι: «Θα είναι κάποιος επισκέπτης τούτος που χτυπά – κάποιος αργοπορημένος στην πόρτα μου μπροστά – Δεν θα ’ναι κάτι άλλο, τούτο θα ’ναι μοναχά». Τώρα η ψυχή πιο δυνατή, διστάζοντας ούτε στιγμή, «Κύριε», είπα, «ή Κυρά, συγχώρεση ζητώ αληθινά, στα χαρτιά μου ήμουν σκυμμένος, λίγο μισοκοιμισμένος, και τόσο ανεπαίσθητος ήταν ο χτύπος, δεν άκουσα καλά με σιγουριά» – την πόρτα άνοιξα γοργά. Τίποτε άλλο έξω, σκοτάδι μοναχά.