ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ

Η έκσταση είναι μια γλώσσα που ο άνθρωπος την έχει ξεχάσει τελείως. Έχει υποχρεωθεί να την ξεχάσει. Η κοινωνία είναι εναντίον της. Η κοινωνία έχει κάνει τρομακτική επένδυση στη δυστυχία. Εξαρτάται από τη δυστυχία, τρέφεται από τη δυστυχία, επιβιώνει από τη δυστυχία. Η κοινωνία δεν είναι για ανθρώπινα πλάσματα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα πλάσματα ως μέσο για τον εαυτό της. Η κοινωνία έχει γίνει περισσότερο σημαντική από τον άνθρωπο. Η κουλτούρα, ο πολιτισμός, η εκκλησία, όλα έχουν γίνει περισσότερο σημαντικά. Υποτίθεται ότι όλα αυτά έχουν γίνει για τον άνθρωπο, τώρα πια όμως δεν είναι για τον άνθρωπο. Η όλη διαδικασία έχει σχεδόν αντιστραφεί: Τώρα ο άνθρωπος υπάρχει για αυτά. Κάθε παιδί γεννιέται εκστατικό. Η έκσταση είναι κάτι φυσικό. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε μεγάλους σοφούς. Είναι κάτι που ο καθένας φέρνει μαζί του στον κόσμο. Ο καθένας τη φέρνει μαζί του. Πρόκειται για αυτόν καθαυτό τον πυρήνα της ζωής. Είναι κομμάτι της ίδιας της ζωής. Η ζωή είναι έκσταση. Κάθε παιδί τη φέρνει στον κόσμο, στη συνέχεια όμως η κοινωνία ορμάει πάνω στο παιδί και αρχίζει να καταστρέφει κάθε δυνατότητα έκστασης, αρχίζει να κάνει το παιδί δυστυχισμένο, αρχίζει να το διαπαιδαγωγεί. Η κοινωνία είναι νευρωτική και δεν μπορεί να επιτρέψει στους εκστατικούς ανθρώπους να βρίσκονται εδώ. Είναι επικίνδυνοι για εκείνην. Προσπάθησε να καταλάβεις το μηχανισμό κι ύστερα τα πράγματα θα είναι ευκολότερα. [...] (Από την έκδοση)