ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το να προλογίσει κανείς την έκδοση ενός ιστορικού χρονικού γραμμένου από τον Γιώργο Βαφόπουλο, έναν άνθρωπο δηλαδή του οποίου όχι μόνο το επιβλητικό έργο (συγγραφικό και κοινωνικό), αλλά και η ίδια η μακροήμερη ζωή του αποτελούν πια αναπόσπαστο τμήμα της νεότερης πολιτιστικής ιστορίας αυτής της πόλης, δεν συνιστά βέβαια εύκολο εγχείρημα. Θα μπορούσε μάλιστα να θεωρηθεί και ως ύβρις, αν λαμβάνονταν υπόψη, πέρα από την απόσταση της ηλικίας, και η ανισότητα του πνευματικού βάρους ανάμεσα στον προλογίζοντα και στον γεραρό προλογιζόμενο. Παρά τη γοητεία της, εξάλλου, η "λυρική" εικόνα της ιστορίας της Θεσσαλονίκης, δοσμένη από έναν ποιητή, που, όπως προειδοποιεί ο ίδιος, αρνήθηκε "τη μελέτη της λεπτομέρειας κι αδιαφόρησε για την ακρίβεια της χρονολογικής τοποθέτησης των γεγονότων μέσα στην ιστορία", θα μπορούσε να προκαλέσει οπωσδήποτε στον επαγγελματία ιστορικό αρκετή αμηχανία. Σπεύδω λοιπόν να δηλώσω ευθύς εξαρχής ότι όλες αυτές οι αναστολές ξεπεράστηκαν με την αφοπλιστική και εξαιρετικά τιμητική για τον υπογράφοντα- επιλογή του ίδιου του συγγραφέα του Παραμυθιού της Θεσσαλονίκης.