ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Ζούμε σ’ έναν κόσμο κορεσμένο από εικόνες. Εικόνες που αυξάνονται εκθετικά. Όμως η τέχνη στοχεύει στην ουσία της εικόνας, και οι εικόνες της τέχνης μάχονται για την επιβίωσή τους. Αυτή η μάχη είναι το πεπρωμένο τους, μια μάχη για τη διάρκειά τους, μια μάχη που προϋποθέτει δύναμη. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ αποδίδει στην εικόνα «διπλή δύναμη», θεωρώντας την ως λόγο που αποκρυπτογραφεί μια ιστορία αλλά και ως παρουσία του ακατέργαστου αισθητού, και αναφέρεται στην «διπλή ποιητική» της, αφού μπορεί να ιδωθεί ως αναγνωρίσιμη μαρτυρία μιας ιστορίας γραμμένης πάνω στα πρόσωπα ή στα αντικείμενα, αλλά και ως κάτι καθαρά ορατό, που δεν αφηγείται τίποτε, που δεν διελαύνεται από νόημα. Εκκινώντας από εκεί και εμβαθύνοντας συνεχώς, ο στοχαστής δίνει πέντε κείμενα στα οποία διερευνά τη λειτουργία των εικόνων, τη σχέση ανάμεσα στο λεκτικό και το οπτικό που αναπτύσσεται στο εσωτερικό τους και, ασφαλώς, στο πεπρωμένο τους. Κείμενα μεγάλης νοηματικής έντασης και θεωρητικής πυκνότητας, μεταφράστηκαν εμπνευσμένα από τον Θωμά Συμεωνίδη και πλαισιώθηκαν από ένα εξίσου σημαντικό δοκίμιο του μεταφραστή που παρατίθεται ως επίμετρο στο τέλος του βιβλίου.