ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Να, προσέχετε: στη θέση του παλατιού ας υποθέσουμε ένα κοτέτσι και πως βρέχει, είναι πολύ πιθανόν να μπω μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ μα δε θα πάρω ποτέ το κοτέτσι για ένα παλάτι, από ευγνωμοσύνη, επειδή με προστάτεψε στη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα πως σε μια τέτοια περίσταση κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, θ’ απαντήσω, αν ζει κανείς μόνο για να μη βρέχεται. Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σ’ όλο τον κόσμο, μα μόνο στους φίλους του. Υπάρχουν άλλα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του, και μόλις τα λέει στον εαυτό του κι αυτό στα κρυφά. Και τέλος υπάρχουν κι εκείνα που ο άνθρωπος, φοβάται να τα ομολογήσει στον ίδιο του εαυτό κι αυτού του είδους τα πράγματα μαζεύονται σε αρκετά μεγάλη ποσότητα σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει. Όσο μάλιστα είναι πιο καθώς πρέπει ο άνθρωπος, τόσο και περισσότερα πρέπει να έχει απ’ αυτά τα πράγματα. Για μένα τουλάχιστον είναι λίγος καιρός τώρα που αποφάσισα να θυμηθώ μερικές μου περασμένες περιπέτειες, που έως σήμερα τις απέφευγα πάντοτε, με κάποια ανησυχία μάλιστα. Μα τώρα όχι μόνο τις θυμάμαι αλλά και αποφασίζω να τις γράψω ακόμα, ακριβώς γιατί θέλω να δοκιμάσω αν μπορεί να ‘ναι κανένας ολότελα ειλικρινής στον εαυτό του και να μην φοβάται την αλήθεια