ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ

Στο Υποκείμενο και η ετερότητα το εντελώς άλλο του υποκειμένου δεν είναι η ετερότητά του. Το υποκείμενο των νεωτέρων χρόνων είναι η λογική κρίση του Ίδιου. Το Ίδιο ως λογική κρίση. Μια κρίση που εξωθεί την ετερότητα στο βόρβορο της ολοκληρωτικής βίας και ανέκκλητης σιωπής. Την περιλαμβάνει στους κόλπους της δικής της περιαυτολογίας. Γι αυτό το υποκείμενο, ακόμα και στη διυποκειμενική εκδοχή του, χαρακτηρίζεται από έναν εύγλωττο αυτισμό.Αντίθετα, η ετερότητα τείνει εδώ να σημανθεί στην πρωταρχική εκδοχή της: Ως υπαρκτικό γεγονός, απροϋπόθετο και μη-αναγώγιμο, αλληλοπαθούς ενέργειας και δυνατότητας κοινωνίας του άλλου με το(ν) άλλο.Η σύζευξη αυτή που ανακαλύπτεται στην εσωτερική δομή της ετερότητας: να είναι αφετηριακά κοινωνική και ταυτόχρονα απροϋπόθετη και μη-αναγώγιμη, αποτελεί και το κατ? εξοχήν παράδοξο μιας ετερολογικής φιλοσοφίας. Ένα παράδοξο που φανερώνει ότι η ετερότητα δεν είναι το «αντικείμενο» ούτε ο άλλος, αλλά το απερίληπτο και μη-αναγώγιμο σημείο κοινωνίας που κάνει τον καθέκαστο άλλο ή το άλλο να είναι όχι απλώς άλλος και άλλο, αλλά ένας άλλος του άλλου. Στην κατεύθυνση αυτή, η φιλοσοφία των κλασσικών τείνει να συναντηθεί με την Πρώτη θεολογία του Αρεοπαγίτη και να δει πέρα απ τις γραμμές της Αρνητικής Διαλεκτικής του Adorno