ΥΠΟΚΛΙΘΕΙΤΕ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛ

Πίνω ένα πένθιμο καφέ στου Zoar's, μ' ένα μάτσο άδειες σελίδεςμπροστά μου. Πρέπει να γράψω για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και δενμπορώ. Κοιτάζω το τασάκι με τα αποτσίγαρα, και ένα παρατημένοτσιγάρο να αργοκαίει πάνω στο σωρό, μια μικρή πυρά. Βάζω ταδάκτυλά μου μέσα στα σβυσμένα τσιγάρα και σκαλίζω αφηρημένα.Στάχτες χώνονται στα νύχια μου. Με καίνε τα σωθικά μου από τονκαπνό, το στόμα μου στέγνωσε. Ο σερβιτόρος περνάει, ρίχνονταςένα περιφρονητικό βλέμμα στα χαρτιά μου. Δεν φέρνει νερό.Κοράκιασα από τη δίψα. Δεν αδειάζει το τασάκι, και δεν τολμώ νατο αφήσω στο διπλανό τραπέζι και να πάρω το καθαρό. Αριθμώ τιςάδειες σελίδες με βρόμικα δάκτυλα, σαν υπνωτισμένη, με τημεθοδικότητα οστεοφύλακα. Αυτή είναι η λιτανεία του τίποτα.Αυτό είναι κατάρα. Δεν βγάζει πουθενά. Γίνομαι σιγά σιγάκατατονική, αγχώνομαι, θυμώνω. Μου λείπει ύπνος. Με παραλύειμια ανυπόφορη τελειομανία. Τα άδεια χαρτιά μπροστά μου χάσκουναπειλητικά.