ΖΑΚ ΜΕΣΡΙΝ IN MEMORIAM

Σε αυτό το σύντομο κείμενο, ο Αλέσσι δεν μας παρουσιάζει το ψυχογράφημα ενός "εξαιρετικού" παράνομου. Αυτό το έκαναν πρώτοι απ' όλους οι ίδιοι οι διώκτες του μπάτσοι-ψυχολόγοι και οι δημοσιογράφοι ερευνητές του φαινομένου Μεσρίν. Ούτε τον ενδιαφέρει κατά τ' άλλα η κοινωνιολογία του "milieu" και των συμμοριών της εποχής, και σίγουρα δεν παραδίδει μαθήματα θεατρολογίας ή μέσων. Ούτε πρόκειται για διεπιστημονική μελέτη του φαινομένου.Εδώ, αντίθετα, δίνεται ένας αγώνας για την ιστορική μνήμη και γίνεται φανερή η αξία της επανοικειοποίησης των διαχωρισμένων πεδίων γνώσης, για την κατανόηση του ιστορικού προσώπου και την απροκατάληπτη έκθεση των αντιφάσεών του. Η θέση του Αλέσσι Ντελ' Ούμπρια είναι σαφής: "...η αλήθεια του ατόμου βρίσκεται μέσα στην εξέλιξή του". Η εκτίμηση που έχει ο Αλέσσι για τον Ζακ Μεσρίν δεν τον περιορίζει. Δεν μπαίνει στη λογική της αποκατάστασης της μνήμης ενός προτύπου, σαν να λέμε, ενός εκλεκτικού ρετουσαρίσματος. Το άτομο που διεξάγει αυτόν τον "λυσσαλέο αγώνα για αναγνώριση" της μοναδικότητάς του, με την ένταση και την αποφασιστικότητα του Ζακ Μεσρίν, ξέρει ότι όχι αργά αλλά γρήγορα, θα διαβεί το όριο όπου "θα χαθεί κάθε έννοια λάθους, ενοχής και τιμωρίας", με τίμημα βέβαια την ίδια του τη ζωή.Η εγκωμιαστική αναφορά που κάνει εν τέλει ο συγγραφέας στον Βασίλη Παλαιοκώστα, στον Πολύκαρπο Γεωργιάδη και στον Βαγγέλη Χρυσοχοΐδη, υπερβαίνει μια επιφανειακή ταύτιση παρανόμων ή μια επίφαση οικουμενικότητας των εκτός νόμου μορφών. Ο Αλέσσι Ντελ' Ούμπρια εγκωμιάζει εδώ την στάση ζωής των συγκεκριμένων ανθρώπων και μιλά για την αξία της αμοιβαίας αναγνώρισης κι εκτίμησης των υποκειμένων. Η καθολικότητα των μορφών είναι πρώτα απ' όλα ζήτημα ουσίας.