ΖΩΕΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ο Στέφανος, από την εφηβεία του ακόμα, ήξερε καλά πως κάποια προσόντα του μπορούσαν ν’ αντιμετωπίσουν μ’ επιτυχία την απόλυτη οικογενειακή φτώχεια και σ’ αυτά στήριξε τις σπουδές του. Στη συνέχεια, τα ίδια προσόντα, μετέτρεψαν σε διασκέδαση τη θητεία του στον στρατό. Ακόμα, σ’ αυτά στήριζε και την οσονούπω αντικατάσταση του σαραβαλιασμένου αυτοκινήτου του από ένα ολοκαίνουργιο, αλλά του έλειπαν μερικά περιποιημένα πηδήματα για να συμπληρώσει το απαιτούμενο ποσό. Ούτε λέξη, βέβαια, στη νεαρά, απ’ αυτά. Της είπε απλά πως, ως φοιτητής, έπλενε πιάτα σ’ εστιατόρια, αλλά και αυτοκίνητα σε βενζινάδικα. Μετά, ανάβοντας τσιγάρο με αργές κινήσεις, πρόσθεσε: «Και τώρα που απολύθηκα, δουλεύω από το πρωί ως το απόγευμα στον κύριο Στάθη και μετά… στο τυπογραφείο ενός φίλου για να συμπληρώσω το μεροκάματο... Τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσω κάτι καλό ή να κάνω μια δική μου δουλειά...»