Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ

«Το πλάσμα ντύθηκε. Τη φανέλα δέχτηκε να τη φορέσει, γελώντας σχεδόν εύθυμα. Αρνήθηκε όμως το σώβρακο και διαμαρτυρήθηκε με βραχνά ξεφωνητά: «Άει χάσου, σκυλομούρη, Άει χάσου!» Τελικά τον ντύσαμε. Τα ρούχα του ήταν πολύ μεγάλα γι’ αυτόν.Το πλάσμα μπορεί τώρα να προφέρει πολλές λέξεις: «Ταξί», «γεμάτος», «απο-γευματινή εφημερίδα», «πάρε ένα σπίτι για τα παιδιά» και κάθε γνωστή ρώσικη βρισιά. Η εμφάνιση του είναι παράξενη. Αυτός τώρα έχει τρίχες μονάχα στο κεφάλι του, στο πηγούνι και στο στήθος. Οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος είναι γυμνό και το δέρμα είναι απαλό. Η περιοχή των γεννητικών του οργάνων τώρα έχει την εμφάνιση άγουρου άντρα. Το κρανίο του έχει πλατύνει αξιοσημείωτα. Βλέφαρο χαμηλό, που μεγαλώνει συνέχεια.Θεέ μου, Θα τρελαθώ!...»Το μυθιστόρημα «Η Καρδιά ενός Σκύλου» ανήκει στον «φανταστικό ρεαλισμό». Είναι με λίγα λόγια ένα υπερρεαλιστικό αφήγημα που αφήνει την φαντασία να καλπάσει, επιτρέποντας σε διάφορες υπερφυσικές δυνάμεις να ενεργοποιηθούν και να ανακατωθούν με τις υποθέσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Ο συγγραφέας με εκπληκτικό τρόπο κατορθώνει να συνδέει υπερβολικά τραγελαφικές ιδέες, ενσωματώνοντας τις μέσα σε μια στρωτή ρεαλιστική αφήγηση. Με την τεχνική του αυτή τονίζει μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο την αντίθεση ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο. Βασικά όμως το μυθιστόρημα αυτό είναι μια λαμπρή στιγμή που συνεχίζει την μεγάλη παράδοση της ρωσικής σάτιρας από τα χρόνια του τσαρισμού. Ο συγγραφέας τέμνει με το νυστέρι του το νεαρό σώμα μιας επανάστασης, που ’χε τη δύναμη ακόμα να στέκεται κριτικά απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Η επιτυχία του μυθιστορήματος ξεπέρασε τις προσδοκίες του συγγραφέα. Μεταφρασμένο στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει, επίσης, κατ’ επανάληψη παιχθεί σε θεατρική διασκευή από πολλούς γνωστούς θιάσους.