Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Ο θλιβερός πλούτος των διαχωρισμένων παραγωγών καθίσταται ταχύτατα δημόσια κοινοτοπία. Ωστόσο, η εκτεταμένη διαμαρτυρία για την ποιοτική φτώχεια της καθημερινής ζωής εξακολουθεί να παράγει το θέαμα ως την αλλοτριωμένη μορφή των πραγματικών της επιδιώξεων, ακόμη κι όταν αυτές στρέφονται συγχυσμένα προς τον επαναστατικό μετασχηματισμό των υφιστάμενων συνθηκών. Το θέαμα πολύ ευχαρίστως περιορίζει τις παραχωρήσεις του στην ικανοποίηση της ζήτησης ποιοτικών προϊόντων και δημοκρατικά βελτιωμένων συνθηκών πραγμοποίησης. Δεν πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα επαναφομοίωσης μιας βαθιάς δυσαρέσκειας από το θέαμα, μέσω της εκπλήρωσης "ψευδοαναγκών" με "ψευδοαγαθά"· παραμερίζοντας κάθε ηθικολογία, τα εμπορεύματα δεν προσφέρουν την αυταπάτη της πραγματικής ικανοποίησης όσο ικανοποιούν την πραγματική ανάγκη για αυταπάτη. Αυτό είναι το εκ των ων ουκ άνευ [sine qua non] της θεαματικής εμπορευματικής κοινωνίας.